हनुमान समुद्राच्या पलीकडे वेगाने उड्डाण करीत होता, तेव्हा अचानक समुद्रातून एक डोंगराचा शिखर बाहेर आला आणि त्याच्या वाटेच्या आड उभा राहिला. हनुमान संतप्त झाला आणि त्याने शिखरावर जोरदार प्रहार केला. त्याने शिखर गाठताच मानवी चेहरा त्यातून प्रकट झाला. हा चेहरा पाहून हनुमान खूप चकित झाला आणि म्हणाला, “तू कोण आहेस आणि तू माझा मार्ग का रोखत आहेस?”
“मी माउंट मैनाक आहे. तुझ्या वडिलांनी एकदा मला मदत केली होती, म्हणून आता मी ती परतफेड करायला आलो आहे. आपल्याला अजून खूप अंतर जायचे आहे, आपण थकल्यासारखे असाल. म्हणून तुम्ही माझ्यावर थोडा वेळ विश्रांती घेऊ शकता.
“खूप खूप आभार; मला पाठविलेले काम पूर्ण करेपर्यंत मी विश्रांती घेणार नाही. ” असे म्हणत हनुमान पुढे पुढे गेला.
हनुमान थोडासा अंतर पार करत असताना नवीन त्रास दिसला. सिंहिका नावाचा एक समुद्र-राक्षस अन्नाच्या शोधात फिरत होता. यात समुद्राच्या पाण्यावर हनुमानाची सावली पडताना पाहिली. असा विचार करून आनंद झाला, “अहो! मी आज उत्तम जेवण घेईन. ”
असा विचार करून सिंहिकाने हनुमानाची सावली पकडली. याचा परिणाम म्हणून, तो एका विचित्र अदृश्य सामर्थ्याने तिच्या मुखकडे आकर्षित होऊ लागला.
दुष्ट राक्षसी बहुतेक वेळा उडणारे पक्षी तिच्या तोंडात आणत असत आणि तिचे अन्न बनवित असे. पण हनुमानला पकडणे सोपे नव्हते. त्याने त्याच्या पायाला हिंसकपणे पळवून लावले.
तरीही हनुमान सिंहाच्या पोटात जाण्यापासून वाचू शकले नाहीत. पण तो तिच्या पोटात शिरताच तिच्या रागाला काहीच मर्यादा नव्हती. त्याने तिचे पोट फाडले आणि सुरक्षित आणि शांत बाहेर आला.
हनुमान बाहेर आला, तेव्हा अंडरवर्ल्डमधील रहिवासी असलेल्या सूर्याने त्याला एक चाचणी दिली. हनुमान या परीक्षेत यशस्वी झाला. मग तो सूरसापुढे नतमस्तक झाला आणि त्याने तिच्या बोलण्याला सोडले. “आई! मी आता तुमची रजा घेते. ”
सुरसाने हनुमानास आशीर्वाद देऊन म्हटले, “हे हनुमान, तुझे सामर्थ्य व शहाणपणाची परीक्षा घेण्यासाठी मला देवासानं मला पाठवलं आहे. आपण या चाचणीत चमकदार यशस्वी झाला आहात. आपण पराक्रम आणि प्रतिभा असलेला माणूस आहात. म्हणूनच, रामाने तुम्हाला नेमून दिलेल्या सर्व कामे तुम्ही सहजपणे पूर्ण कराल. ”
हे शब्द बोलताच सूरसा निघून गेला आणि हनुमानास कोणत्याही अडथळ्याचा सामना न करता समुद्र पार करता आला.
महासागर पार करून हनुमान लंकेत पोहोचला. शहर चौपदरीकरणाचे रस्ता बर्यापैकी उंच होते. वेगवेगळ्या प्रकारच्या मौल्यवान दगडांनी हे सोन्याने भरलेले होते. या भिंतीवर सर्व बाजूंनी महासागराच्या लाटा मारल्या गेल्या आणि भीतीने राक्षसींनी मृतदेह आणले आणि त्या गावात जाणा .्या वेशीजवळ पहारेकरी उभे राहिले.
रक्षक त्याला पाहू शकणार नाहीत म्हणून हनुमानाने रात्री छुप्या पद्धतीने शहरात प्रवेश करण्याचा निर्णय घेतला. त्याने स्वत: ला राक्षसाच्या रूपात बदलले आणि लंका शहरात प्रवेश केला. शहरातील जवळजवळ सर्व ठिकाणी फिरल्यानंतर हनुमान गडाच्या छतावर चढला. या किल्ल्याच्या बुरुजावर उभे राहून त्याने शहरातील भव्यता पाहिली.
आपल्या कार्याचा विचार करून हनुमान खोल विचारात बुडाले. “एवढ्या मोठ्या गावात मी रामची पत्नी सीता कशी शोधू शकेन?” तो स्वत: ला म्हणाला.
इकडे तिकडे फिरत असताना हनुमान रावणाच्या राजवाड्यात आला. तेथे त्याने शाही घराच्या बाजूलाच एक लहान बाग पाहिली. बागेत जाताना हनुमान एका उंच झाडावर चढला. एका उंच फांदीवर जाताना त्याने विचार केला, “सीता या बागेत इथे आहे का?” अशा प्रतिबिंबांदरम्यान, त्याने त्या झाडावर रात्री रात्र काढली.
पहाटेच्या वेळी बागेत हनुमानाने बारकाईने पाहिले आणि सीता झाडाखाली बसलेली पाहिली. त्याच्या आनंदाला काहीच मर्यादा नव्हती. त्याने विचार केला की, “ती चिंताग्रस्त मूडमध्ये बसली आहे – कदाचित तिच्या प्रिय पतीच्या विचारात हरवली. ती सीता आणि इतर कोणीही नाही. परंतु तिच्याकडे असंख्य भुते का आहेत? ”
मग अचानक त्याला एक राक्षस म्हणत आला, “सीता! आपली सुरुवात तंदुरुस्त आहे कारण लंकेचा राज्यकर्ता आपल्याला आपली राणी बनविण्याच्या प्रयत्नात आहे. या मौल्यवान शाही पोशाखात आपले दु: ख आणि पोशाख घाला. आमचा राजा रावण येणार आहे. त्याचे उघड्या हातांनी स्वागत करण्यास तयार राहा. ”
तेवढ्यात रावण सीता बसलेल्या बागेत पाऊल ठेवला. त्याला पाहून, सर्व राक्षसी रक्षक खाली वाकले आणि बागेतून बाहेर पडले. सीतेकडे येऊन रावण म्हणाले, “तुम्ही थोडेसे पराक्रम, धैर्य, संपत्ती आणि कीर्ती असलेल्या रामाच्या विचारांमध्ये मग्न का आहात? माझ्याशी तुलना केली तर तो फक्त एक अस्तित्वात नाही. तुला माझी राणी म्हणून निवडण्याशिवाय पर्याय नाही. ”
रावण आपल्या दिशेने जाताना पाहून सीतेने स्वत: मध्ये आणि त्याच्यात एक पेंढा ठेवला आणि म्हणाली. “सूर्य आणि त्याचा प्रकाश अविभाज्य आहे म्हणून कोणीही माझ्या पतीला माझ्यापासून विभक्त करू शकत नाही. तू मला माझ्या प्रिय पतीच्या स्वाधीन केले होतेस आणि त्याच्याकडे क्षमा मागतोस. तो खूप व्यापक मनाचा आणि दयाळू आहे. तो तुम्हाला नक्कीच क्षमा करेल. ”
सीतेचे उपदेशात्मक शब्द ऐकून रावण संतापला आणि तो म्हणाला, “तुमच्या गोड शब्दांनी मला राग ओढवला, सहानुभूती नाही. मी यापुढे निर्लज्जपणा करू शकत नाही. मी तुम्हाला दोन महिन्यांचा वेळ देतो. तोपर्यंत तू माझ्याशी लग्न करण्यास तयार नसल्यास, माझा शेफ तुला तुकडे करील आणि तुझे शरीर माझ्यासाठी शिजवेल. ”
“मना करा मूर्ख! ज्याने ख wife्या बायकोचा अपमान केला आहे, तो अमृत प्यायला लागला तरी एखाद्या अप्रामाणिक मृत्यूपासून वाचू शकत नाही, ”असे सीतेने टीका केली.
“तू माझी शक्ती ऐकली नाहीस? मी माझ्या हातांनी पृथ्वी उंच करू शकतो. मी सूर्यामधून छिद्र करू शकतो आणि मृत्यू-देवालाही मी पराभूत करु शकतो. तुझा नवरा राम मला सामोरे जाऊ शकतो? मग? त्याला आपल्या आठवणीतून मिटवा. ”
“अहो, आसुरा! अग्नी-माशाचा थंड प्रकाश एक कमळ मोहोर देऊ शकतो? नाही कधीच नाही. आपण मला फसवून अपहरण केले हे आपण का विसरू नका? आपण किती भित्रे आहात! तू लाजून का मरत नाहीस? ओ द्वेषयुक्त रेच! ” सीतेच्या तीव्र निंदााने रावणाला उत्तर न दिल्याने तो रागाच्या भरात स्वत: ला शाप देत निघून गेला.
रावण निघताच पुष्कळ राक्षसी बागेत आली आणि सीतेला घाबरू आणि धमकावू लागली. त्यापैकी काहींनी तिला रावणाला नवरा म्हणून स्वीकारण्यासाठी उद्युक्त करण्याचा प्रयत्न केला.
त्यातील एकजण म्हणाले, “तुम्ही आमच्या राजा रावणला संतुष्ट करण्याचा प्रयत्न का करीत नाही?”
“तुम्ही त्याच्या आज्ञा नाकारण्याचे धाडस का करता? दुसर्‍याला विचारले.
“जर तुम्ही आमच्या राजाशी लग्न केले तर तुम्ही लंकाची राणी व्हाल. तर, आपण त्याच्याशी लग्न करण्यास सहमत असले पाहिजे, ”तिसर्‍याने सुचवले.
पण त्यातील एकाचे नाव होते त्रिजात. ती खूप दयाळू, शहाणा आणि देव-भीती होती. तिने तिच्या मित्रांना सांगितले, “मित्रांनो! रात्री मला एक अतिशय भीतीदायक आणि अप्रिय स्वप्न पडले आहे – कुठूनतरी एक प्रचंड वानर आला. त्याने संपूर्ण लंका खाली वाकवून रावणाची सेना मारली.
म्हणून मी तुम्हा सर्वांना सूचित करतो की सीतेला कोणत्याही प्रकारे त्रास देऊ नये किंवा त्रास देऊ नये अन्यथा आम्ही नक्कीच काही अडचणीत येऊ. ”
भुते गेली, सीता दु: खामध्ये हरवून गेली आणि म्हणाली, “आता माझ्याकडे पर्याय नाही. मी माझं आयुष्य कसल्या तरी मार्गाने संपवलं पाहिजे. ”
आतापर्यंत हनुमान सीता ज्या झाडाखाली बसला होता त्याच झाडाकडे गेला होता. रामपासून विभक्त झाल्याने तिचा राग पाहून हनुमान हळू आवाजात राम कथा सांगू लागला, “आपल्या वडिलांच्या आज्ञेचे पालन करून रामा आपला भाऊ लक्ष्मण आणि पत्नी सीतेसमवेत जंगलाकडे निघाला. लंकाचा राजा रावणाने सीतेचे अपहरण केले. रामशी अनुकूल वानारा सीतेचा शोध घेण्यास निघाली आणि आज तिला सापडल्यामुळे मला आनंद झाला. ”
हनुमानाचे बोलणे ऐकून सीता चकित झाली आणि झाडावर बसलेल्या हनुमानाला विचारले, “या राक्षसाच्या भूमीत माझ्या पतीच्या महानतेचे वर्णन करणारे कोण आहे?”
हनुमानाने उत्तर दिले, “मी रामाचा नम्र सेवक आहे.”
मग हनुमानाने रामची अंगठी सीतेकडे दिली आणि म्हणाली, “रामाने मला दिलेली ही अंगठी म्हणजे तू माझ्यावर विश्वास ठेव.”
हनुमानाच्या शब्दांनी सीतेला खूप समाधान झाले आणि ती म्हणाली, “माझा नवरा हनुमान कसा आहे? लक्ष्मण कसा आहे? सर्व काही ठीक ना?”
“ते दोघेही ठीक आहेत पण ते तुमच्या स्कोअरवर नेहमीच चिंतित असतात. पण धैर्य ठेवा, आपण लेडीचा आदर केला! हे राक्षस पतंगांसारखे आहेत तर रामचे धनुष्य अग्निपूजक बाण सोडत आहे. यापूर्वी आपल्या ठावठिकाणाबद्दल त्यांना काही माहिती मिळाली असती तर आतापर्यंत तुमची सुटका केली गेली असती. असं असलं तरी काळजी करू नका! ते लवकरच त्यांच्या सैन्यासह येथे पोहोचतील आणि सर्व भुतांना ठार मारून तुमची सुटका करतील. ”
अशा प्रकारे रामच्या कल्याणाबद्दल जाणून घेतल्यावर सीतेला खूप आनंद झाला.
पण हनुमानाकडे पाहून सीतेने आपली शंका व्यक्त केली आणि म्हणाली, “रामाचे सैनिक तुझ्यासारखे लहान असले पाहिजेत, जेव्हा भुते खूप सामर्थ्यवान आणि रागावलेली असतात. तुम्ही त्यांना कसे पराभूत कराल? ”
हे शब्द ऐकून, हनुमानाने एक अवाढव्य रूप धारण केले जे अत्यंत प्रभावी आणि भयानक होते. ते पाहून रामाच्या सैन्याच्या सामर्थ्यावर सीतेला विश्वास वाटला. तिने हान हनुमानाला आशीर्वाद देऊन म्हटले की, “तू कधीच म्हातारे होणार नाहीस!” तुम्ही उदात्त मूल्यांचा अमर मनुष्य व्हा! ”
अचानक हनुमानाने पिकलेल्या रसाळ फळांनी भरलेली झाडे पाहिली. तो सीताला म्हणाला, “मला खूप भूक लागली आहे. हे फळ पाहून माझ्या तोंडाला पाणी येऊ लागले आहे. माझे पोट टिकण्यासाठी मी त्यातील काही खाऊ शकतो का? ”
“पण बाग भीतीदायक भुते द्वारे संरक्षित आहे. ते आपल्याला तसे करण्याची परवानगी देणार नाहीत. तू त्यांना एकट्या हाताने कसा तोंड देणार? ” सीतेने तिची शंका व्यक्त केली.
“तुमचे आशीर्वाद माझ्याबरोबर असतील तेव्हा मी त्यांना अजिबात घात नाही.” असे बोलून हनुमान सीतेपुढे वाकले आणि फळझाडांकडे गेले. त्याने फळ तोडणे आणि खाणे सुरू केले. एवढेच नव्हे तर त्याने काही झाडेही उखडून टाकली.
गार्डवरील भुते येऊन हनुमानाला बाग खराब करण्यापासून रोखले. पण हनुमानाने त्यांच्यावर हल्ला चढवून अनेकांना ठार केले. ज्यांनी त्याच्या क्रोधापासून वाचवले ते घाबरुन पळून गेले आणि रावणाच्या दरबारात गेले. ते म्हणाले, “महाराज! शाही बागेत एक प्रचंड माकड आला आहे. झाडे उपटून फळांचा नाश करून या बागेत बरेच नुकसान केले आहे. तसेच त्याने बागेत पहारा करणा .्या बर्‍याच सैनिकाला ठार मारले आहे. ” हे ऐकून रावणाने आपला सर्वात लहान मुलगा अक्षय कुमार याला काही निवडक सैनिकांसह हनुमानाला छळ करण्यासाठी व पकडण्यासाठी पाठवले.
त्यांना पाहून हनुमानाने एक झाड उपटून ते रावणाच्या सैनिकांवर फेकले. अक्षय कुमार आणि इतर काही सैनिक ठार झाले आणि उर्वरित सैनिक आपल्या जिवासाठी पळून गेले.
दरबारात पोहोचल्यावर, राक्षस रावणाला म्हणाले, “महाराज! तो वानर खूप, खूप शूर आणि सामर्थ्यवान आहे. त्याने तुमच्या मुलाला आणि अनेक सैनिकांना ठार मारले आहे. त्याच्यावर मात करणे इतके सोपे वाटत नाही. ”
अक्षयाच्या मृत्यूची बातमी ऐकून रावण रागाने लाल झाला आणि तिने आपल्या मोठ्या मुलाला मेघनदाला आज्ञा केली की, “जा आणि तेथील माकडाला येथे आणा.” तो कोण आहे हे मला बघू दे. ”
मेहानादा म्हणाला, “मी येथे आहे.” आणि त्याने जोरदारपणे शाही बागेकडे कूच केले.
हनुमानाने पुन्हा राक्षसांवर हल्ला केला. त्यातील काही ठार तर काहींना मारहाण झाली. हे पाहून मेघनदा हनुमानावर बाणांचा वर्षाव करु लागला पण त्यांना किंचितही हानी पोहोचली नाही. एका झाडाचे झाडे उपटून हनुमानाने रागाच्या भरात स्वत: कडे असलेल्या मेघानदाला ते फेकले.
तेव्हा मेघानदाने दैवी शस्त्राचा वापर केला ज्याने हनुमानला अडकवले आणि तो खाली पडला. पण तो त्याच्या ओठात हसला आणि असा विचार केला, “हा मूर्ख राक्षस मला या सापळापासून सहज सुटू शकतो हे अजिबात ठाऊक नाही. पण मला रावणाची समोरासमोर जायची इच्छा आहे. तर, मी तो मोडणार नाही. ”
हनुमान लाचार झाल्याचे पाहून मेघनादाने आपल्या सैनिकांना आज्ञा दिली की, “या खोडकर माकडला पकडून लंकाच्या राजासमोर उभे कर.”
“होय साहेब.” असे सांगून शिपायांनी हनुमानाबद्दल एक घेरा बांधला आणि त्याला पकडले. त्यांनी त्याला रावणाच्या दरबारात नेले.
त्यांच्या यशाबद्दल मेघनदा खूप आनंदित झाला. अभिमानाच्या वा his्याने त्याने आपल्या वाड्यासाठी तयार केले.
हनुमानास आपल्यासमोर सादर केलेले पाहून रावण रागाच्या भरात उडाला आणि म्हणाला, “तू वाईट माकड आहेस! तू कोण आहेस? तू माझ्या बागेचे नुकसान का केले? तू मला ओळखत नाहीस का? तुम्हाला मृत्यूची भीती वाटत नाही? ”
“मी राजा सुग्रीवाचा संदेशवाहक आहे. लंकेचा राजा, तू आतापर्यंत चांगल्या दिवसांवर होतास. परंतु हे दिवस संपले आहेत आणि आपले वाईट दिवस सुरू झाले आहेत. आपण आपल्यासाठी आता पाप केले पाहिजे. तू सीताला तिचा नवरा रामाकडे परत नेऊन तू जे केले त्याबद्दल क्षमा मागितलीस, ”हनुमानाने युक्तिवाद केला.
हिट्स ऐकून रावण रागाच्या भरात स्वत: च्या बाजूला होता आणि त्याने आपल्या सैनिकांना आज्ञा दिली की, “हा युद्धाला काढून घेऊन जा आणि त्याला ठार कर. माझ्या शक्तीबद्दल त्याला अद्याप माहिती नाही.
रावणाची आज्ञा ऐकून त्याचा ज्ञानी भाऊ – विभीषण – म्हणाला, “भाऊ! मेसेंजरला मारणे सर्व नियमांविरूद्ध आहे. त्याला मुक्त करण्यासाठी पुरेसा दयाळू व्हा. ”
“ठीक आहे; त्याला ठार मारु नका, तर त्याचा नाश करा. त्याच्या कथेच्या शेवटी काही चिंध्या लपेटून त्यास पेटवून घ्या. मग त्याला माझ्या राजधानीच्या रस्त्यावर घेऊन जा, ”रावणाने आपल्या सैनिकांना आज्ञा दिली.
रावणाने जे सांगितले त्यास उत्तर म्हणून हनुमान काही बोलले नाहीत. शेपटीला गोल गुंडाळत तो शांतपणे त्यावर बसला.
राक्षसांनी हनुमानाला त्याच्या जागेवरून वर आणण्याचा प्रयत्न केला पण त्यांना ते शक्य झाले नाही. हे पाहून रावणाने आणखी काही सैनिकांना त्यांच्या साथीदारांना मदत करण्याची आज्ञा दिली आणि हनुमानांची शेपटी पेटवून देण्याच्या त्याच्या आज्ञेचे पालन केले.
तर, रावणाचे सैनिक मोठ्या संख्येने हनुमानावर पडले. त्याला वर करुन त्यांनी केरोसिनमध्ये चिंध्या लपेटण्यास सुरवात केली. पण हनुमानाने त्याच्या शेपटीची लांबी प्रत्येक वेळी वाढवली. यामुळे एक समस्या निर्माण झाली आणि हनुमानांच्या शेपटीवर अधिक चिंध्या लपेटल्या गेल्या ज्याला आता आग लागली.
शेपटीच्या शेकोटीच्या भितीने भीती वाटू लागली आणि तेथे उपस्थित सर्व राक्षसांनी ती पाहण्यासाठी टाळ्या वाजवल्या. ते खरोखर आनंदात नाचले. रावण म्हणाला, “जेव्हा हा माकड शेपटीशिवाय आपल्या धन्याकडे परत येईल, तेव्हा त्याचा मालक फारच लज्जित होईल. तो रागाच्या भरात येथे येऊ शकतो. आम्ही त्याला पाहण्यास उत्सुक आहोत. ”